Laatste weekendje skiien

Het laatste weekendje in Windischgarsten was erg leuk, we begonnen onze zaterdag na een lekker ontbijt met een sneeuwschoen wandeling te maken. We werden om 1 uur opgehaald vanaf het hotel en zijn met een busje naar de start locatie van de wandeling gebracht. Het was met 2 guides aangezien het veel mensen waren dis de groep werd in tweeën gesplits. Wij zaten met ongeveer zo’n 15 mensen in 1 groep. We begonnen met voorstellen door een dier te noemen waarbij de rest moest raden wat je naam was. Onze namen waren erg lastig natuurlijk, want die worden hier bijna niet gebruikt. Na wat hints konden ze die van Arthur wel raden, maar die van mij was erg lastig, mijn naam heb ik uiteindelijk dan ook maar verklapt. Daarna werd het tijd om aan de wandeling te beginnen, al was het niet echt een wandeling te noemen. Elke 10 minuten stonden we stil aangezien ze wat ging vertellen over het natuurgebied. Dit was erg lastig te volgen aangezien ze hier ook nog eens net wat ander accent hadden dan dat ik gewend was. Dus uiteindelijk hebben we lekker rond gekeken en met elkaar wat gepraat en proberen een beetje wat te volgen. Zoals dat het een van de enige natuurgebieden is waar niet gejaagd mag worden (in de kern) en geen hout uitgehaald mag worden behalve van de randen tegen bestrijding van houtkevers. Er was wel een erg mooi stuk wandeling tussen waar we echt door de hoge verse sneeuw gingen. Voor ons had er iemand op het pad gelopen zonder sneeuwschoenen en toen zag je pas echt waar ze voor nodig waren. Met de sneeuwschoenen zakte we ook nog wel een centimeter of 10 naar beneden, maar de voetprinten van de persoon zonder sneeuwschoenen was toch wel zo’n 40 cm diep. Na deze niet zo’n hele zware wandelen en wat socializen met wat wel engels sprekende mensen van de groep gingen we al weer terug. Eenmaal terug kregen we gluhmost, dat is geen gluhwijn, maar een soort zuurdere appelsap met alkohol en warm. Tijdens de gluhmost hadden we een concert van een groep saksofonisten, buiten bij meerdere vuurkorfen. Na deze interessante ervaring zijn we weer gaan dineren, en dit keer had ik een forel gekregen die ik ook nog moest fileren, en daar was ik eerlijk gezegd niet zo goed in. Nadat ik al best vol zat kreeg ik ook nog pannekoekjes als toetje. Maar we hadden niet zoveel tijd om uit te buiken, want we hadden savonds ook de sauna geboekt. Onze sauna was volgens het bordje een 65 graden damp sauna, maar het was hetzelfde als de vorige keer namelijk 90 graden en zonder vocht. Het had onze even geduurd om hem op de juiste graden en vochtigheid te krijgen, maar uiteindelijk was het heerlijk. Na de sauna zijn we naar buiten gegaan om sterren te kijken en die waren er erg veel! We kwamen een personeelslid tegen toen we buiten stonden en die wenste onze vrolijk een goede nacht, maar toen we weer naar binnen wilde had ze de deur op slot gedaan… Wij moesten door de sneeuw heen naar de voordeur, wat niet erg prettig was voor Arthur met zijn slippers aan, alleen om erachter te komen dat deze deur ook op slot zat… Gelukkig zagen we nog wat mensen in het restaurant zitten, na op het raam geklopt te hebben lieten zij ons erin. Maar vreemd was het zeker, vooral dat ze niet zei dat ze de deur dicht ging doen of dat we naar binnen moesten (het was nog niet eens 10 uur, wat als iemand een avond wandeling maakt?). De volgende dag was alweer het laatste dagje, hier stond ook weer een wandeling op de planning, het was prachtig besneeuwd en er waren heel weinig mensen, aangezien het ook de laatste dag was van de oostenrijkse vakantie denken we. Het was ook wel weer echt een sneeuwwandeling, aangezien het de hele wandeling sneeuwde en we dus weinig uitzicht hadden, maar het was zeker weer sprookjesachtig. Toen we terug kwamen hadden we nog een lekkere kop warme choco gedronken en regenwormen gespeeld, waarna we al weer werden opgehaald door dezelfde man als die ons ook gebracht had. Arthurs trein zou een half uur eerder vertrek en ik zou dus vanaf aankomst een uurtje moeten wachten, alleen door vertraging was het uiteindelijk ongeveer gelijke tijd en konden we nog uitgebreid afscheid nemen. Na weer terug te zijn in Graz begon een erg drukke week, ik had namelijk mijn eerste tentamens op vrijdag. Dus was er weinig tijd om veel anders te doen dan studeren. Wat wel bijzonder is dat er geen lockdown is, alleen dat 1 van de 2 universiteiten heeft besloten om dicht te gaan, tentamens en practica gaan wel door. Alleen 1 van de 2 practica die in het observatorium hebben ze gewoon afgezegd… Dus uiteindelijk moet ik andermans data gebruiken om het report te maken en heb ik helemaal niet op de grote telescoop kunnen werken ☹. Als het goed is gaat mijn andere laboratorium wel door, maar ik moet wel een extra pcr doen. Maar het studie weekje had erg goed uitgepakt, aangezien ik uiteindelijk twee 1’en heb gehaald voor mijn twee tentamens op vrijdag, en dat is hier gelijk aan een 9/10. Dus dat was erg fijn waarna ik alweer richting Tamsweg ging vertrekken. Dit zou mijn laatste weekendje skiien worden aangezien ik zoveel tentamens ga hebben. Ik kreeg dit keer ook weer een lift naar Tamsweg, deze keer van iemand die ook aan de UT studeerde en erg interessante gesprekken heb gehad. De zaterdag gingen we naar Obertauren dat is het grootste ski gebied in de beurt. Hier heb ik maar liefst 5 verschillende blauwe piesten afgeweest en eigenlijk een heel rondje obertauren gedaan. Aan het eind voelde ik benen en rug wel best wel, maar alsnog gingen we de volgende dag nog een keertje skiien. Dit keer in Grosseck speiereck. Dit keer heb ik een stuk minder geskiiet het was namelijk een stukje moeilijkere sneeuw om op te skiien. Het was een beetje ijzig en dan weer wat gesmolten. Dus uiteindelijk hebben we een lekker drankje op de berg gedaan en zijn we naar beneden geskiiet. Deze weg naar beneden vond ik aan het begin erg leuk om te skiien het was niet zo stijl en heel mooi uitzicht. Alleen richting het eind werd het stijler en was het ook nog een best smalle piste zonder hek aan de zijkant (zelfs in de bochten dus je moest niet uit de bocht vliegen... Opletten geblazen dus). Dus ik was erg voorzichtig en best een beetje bang aangezien het best lastig ging op dit sneeuw. Uiteindelijk heb ik het wel helemaal naar beneden gehaald, maar vond ik het toch een best gevaarlijke piste en zou ik het niet zo snel nog een keer doen. Maar het was een mooi uitzicht vanaf die piste dat zeker, maar nog niet voor een beginner als ik. Daarna moesten we haasten want dit keer had ik geen lift kunnen krijgen met de auto en moest ik met de trein, dit duurt zo’n vier uur en de laatste aansluiting is om 5 uur. Gelukkig hadden we het net gered en kon ik na het lenen van een pen van een medepassagier in mijn prachtige duits, ook nog even studeren.